اشیاء هم ...دل دارند:))))

توی هر لحظه از زندگی داریم با اشیاء بی جان اطرافمون بازی میکنیم.وتمامشون از جوراب گرفته تا میز کامپیوترو صندلی دارن بزرگترین نیازهای هر روزه ما رو برطرف میکنن ولی ما هنوز یاد نگرفتیم قدردانی و سپاسگذاری از اونهارو.بچه که بودم وقتی میخواستم یه گوجه یا یه تیکه مرغ یا 2تا تخم مرغ رو بخورم همش تو تصوراتم اونا رو یه آدم فرض میکردم که چقدر از خوردن و بلعیدن من رنج میبرن.احساس میکردم الان اون گوجه بیچار ای که داره لای دندونای من له میشه آه و فغانش راه افتاده و داره زجر میکشه.گاهی دوس داشتم جای اشیاء باشم و به جای اونا درد بکشم همیشه میگفتم مگه اینا چه گناهی کردن که گیر ما افتادن.

آینه شی بی جانیه که نقش بزرگی رو توی زندگی ما ایفا میکنه و کودک 1ساله یا پیرمرد 80 ساله فرقی نمی کنه مهم اینه که هممون هر روز خداقل 2بار خودمون رو تو آینه برانداز میکنیم.دیروز وقتی با خانوادم می خواستیم بیایم بیرون وهممون یکی یه دور خودمون رو تو آینه نگاه کردبم بابام حرف جالبی زدن.گفتن تصور کنید آینه یه مشت داشته باشه و وقتی بیش از اندازه خودمون رو توش نگاه کردیم یه دفه با مشت بکوبونه تو صورتمون و نشون بده که دیگه خسته شده از این همه استفاده ای که ازش میشه یا مثلا بهمون اخم کنه و یه فش نون و آبدار بهمون بگه.جدا چقدر جالب میشد اگه اشیاء میتونستن اعتراض کنن میتونستن نظر بدن.

زندگی عجیب و سختی می شه.ما عادت کردیم که هر روز نق بزنیم و نامردی کنیم حالا تصور کنید تو این همه کج خلقی های روزمرگی هامون اشیاءهم اضافه بشن و هرکدوم بخوان از وضع نامناسبشون اعتراض کنن.شاید اگه هممون به اشیاءاطرافمون به چشم دوس نگاه کنیم و احساس کنیم که اونهاهم درد میکشن دیگه هرگز لباسهامون رو چماله نمیندازی رو تختمون یا تو کمدمون اگه درکشون کنیم هرگز به خودمون اجازه نمیدیم که با کفشهای کثیف و خاک خوردمون روی فرشهای مظلوم زیر پامون راه بریم و براش اهمیت قائل نشیم.بیایید یاد بگیریم که همون قدری که خانوادمون رو دوس داریم بی جانهای اطرافمون رو هم دوست داشته باشیم چون اونا هم جزوی از خانواده ما هستند بخشی از ما هستند.

در ضمن یادتون باشه که ممکنه یه مشت از تو آینه به سمت صورتتون شلیک بشه پس زیاد کار یبه آینه نداشته باشید.